บ้างไหม

เธอเคยรู้สึกอย่างนี้บ้างไหม
ที่ว่า มีเวลาก็ไม่ใช่
ล่องลอยก็ไม่ใช่
อบอุ่นก็ไม่ใช่
หนาวก็ไม่ใช่
มีเรี่ยวแรงก็ไม่ใช่
อ่อนแรงก็ไม่ใช่ ไม่ใช่หลายๆอย่าง

ช่างผ่อนคลายเสียจริง
จะว่าสบายก็ใช่
โปร่งโล่งก็ใช่
สวยงามก็ใช่
ไหลเอื่อยก็ใช่
มั่นคงก็ใช่ ใช่ในหลายๆสิ่ง


ไม่ได้เกิดตลอดเวลา แต่มันมีอยู่ตลอดทุกขณะ
ฉันเพียงเตรียมการ ต้อนรับ และเปิดโอกาส
ชักชวนว่า “มาเถิด เธอเอ๋ย”
เมื่อเธอปรากฏตัว เธอจะนั่งอยู่ในบ้านของฉัน
ที่มุมเก้าอี้ ไล้โลมด้วยแดดอุ่นๆยามเช้า
บ้านฉันดูชื่นฉ่ำขึ้นมาทันที
เบิกบานขึ้นมาทันใด

ตั้งแต่วันนั้น
เธอก็นั่งอยู่ตรงนั้นแล
“โลกนี้จะงามอย่างไร ถ้าไม่มีเธอ”จริงอย่างคำเขาว่า
บางครั้งเธอจะแวบหายไป ฉันกระวนกระวาย
เธอก็มักเตือนสติฉันว่า
“ดูดีๆ คุณเอ๋ย” แล้วเธอก็กลับมาตรงนั้น

เธอเคยไปที่บ้านคนอื่น ฉันเคยถาม
ที่ไหนเล่าที่เธอเที่ยวไป ที่ไหนที่เธอชอบใจ
“ถ้าเธอตั้งใจใช้ชีวิต เธอก็จะพบฉัน คนอื่นๆก็เหมือนกันกับเธอนั่นแล”
เธอตอบฉัน เงยหน้าเล็กน้อยแล้วหลับตาพริ้ม

ยิ้มมุมปากของเธอสะกดฉันไว้

ไม่มีวันที่ฉันจะปล่อยเธอไป ลืมเธอเสีย ที่เผลอมองดูเธอ
“ฉันจะตั้งใจมีเธอ ”

เธอยิ้มรับ
แล้วเราทั้งสองนั่งสงบนิ่ง
ที่มุมเก้าอี้เดิม แสดแดดปรับเปลี่ยนมุม เม็ดฝุ่นน้อยๆ
ล่องลอยดุจหิ่งห้อย ริ้วม่านกระเถิบตัวเชื่องช้า
ที่นั้นฉันคิดถึงใครบางคน

เธอจะเคยรู้สึกอย่างนี้บ้างไหม
ที่ว่า มีเวลาก็ไม่ใช่
ล่องลอยก็ไม่ใช่
อบอุ่นก็ไม่ใช่
หนาวก็ไม่ใช่
มีเรี่ยวแรงก็ไม่ใช่
อ่อนแรงก็ไม่ใช่ ไม่ใช่หลายๆอย่าง

ช่างผ่อนคลายเสียจริง

จะว่าสบายก็ใช่
โปร่งโล่งก็ใช่
สวยงามก็ใช่
ไหลเอื่อยก็ใช่
มั่นคงก็ใช่ ใช่ในหลายๆสิ่ง

ฉันเคยสัมผัสอยู่บ้างแล
เจ้าสิ่งนี้เธอคงเรียก แทนว่าความสุข ละมัง